Հայոց հեթանոսական դիցարանի մասին մեզ հասած սուղ տեղեկությունները վկայում են, որ հայոց դիցարանի կարևոր աստվածություններից մեկն արևի, կրակի, պատերազմի, քաջության և հաղթանակի աստված Վահագնն էր: Նրա պաշտամունքի արմատները հասնում են մինչև հնդեվրոպական միասնականության շրջան, իսկ անունը «Առավել հավանական է, որ կազմված լինի Վահ (աստված) և Ագնե (կրակ) բառերից և նշանակում է՝ կրակի աստված»: Վահագնը Արամազդի և Անահիտի հետ միասին համարվել է հայոց դիցաբանական եռաստվածային համակարգի երրորդ դեմքը:
Հատկապես ուշագրավ է Վահեվանյան անունը, քանի որ Վահագնի պաշտամունքը հիմնականում իրականացնում էին հենց այս անունը կրող Վահունի քրմական նախարարական տան ներկայացուցիչները:
կարևոր հանգամանքը հաստատում է նաև Անանիա Շիրակացու միջոցով մեզ հասած հայտնի ավանդությունը, որտեղ ասորիների նախնի Բարշամի դեմ պայքարող Վահագնն ակնհայտորեն անվանվում է «հայոց նախնի» : Այս ավանդությունն անմիջականորեն կապված է եղել նաև աստղազարդ երկնքի դիցաբանական ընկալումների հետ և Վահագնը, իբրև Ծիր Կաթինի մասին առասպելի հայկական տարբերակի գլխավոր հերոս, ձեռք է բերել իմացաբանական նշանակություն և ներկայացել է հին հայերի աշխարհաճանաչողության կարևորագույն դրվագներից մեկի սիմվոլիկ պատկերի տեսքով:
Այսպիսով կարող ենք փաստել, որ Վահագնն ունեցել է զարգացած պաշտամունք: Չնայած որ նմանատիպ խորհրդանշաններ առկա են նաև հնդիրանական դիցարանում, այնուամենայնիվ կարծում ենք, որ դրանք կարող են փաստել միայն Վահագնի պաշտամունքի ընդհանուր հնդեվրոպական ծագումը: