Բույլ մը նայվածք, փունջ մը ժպիտ,
Քուրա մը խոսք դյութեց իմ սիրտ:
Ես ուզեցի լուռ մենանալ,
Սիրել փըթիթք, խորշեր թավուտ,
Սիրել կայծերն երկնի կապուտ,
Առտըվան շաղն, իրիկվան բալ,
Ճակատագրիս սև գիծ կարդալ,
Խոկալ, սուզիլ, ըզմայլիլ սուտ:
Ո՜հ, խուրձ մը վարս, եդեմ մը շունչ,
Շրջազգեստ մը շրշեց իմ շուրջ:
Ես ուզեցի լոկ ու մինակ
Սրտակցիլ ջինջ վըտակին հետ.
Յիշատակի չ’ունի նա հետ,
Սի´րտ մ’որուն մինչ սուզիմ հատակ,
Գտնեմ զ’իս հոն տժգույն, հստակ,
Գաղտնիք մ’ունի — այն՝ անթիվ վետ:
Եթեր մը տրոփ սրտի լսեցի,
Հծծեց. — կ՚ուզե՞ս սիրտ, ե՛կ ինծի:
Ես ուզեցի սիրել զեփյուռ
Որ երկնքեն թռչի բեկբեկ,
Նա չը սիրեր խոցել երբե´ք,
Հոգի՛ մ’որուն գաղտնիքն է բույր,
Գիտե շոյել երազներ բյուր,
Երկնի բույրն յ’ուշ կ’ածե առ հեք:
Ո՜հ, փունջ մը բոց փըսփըսաց ինձ,
— Կ’ուզե՞ս պաշտել հոգի մ’անբիծ:
Ես ուզեցի քընարով մի
Լոկ սիրել հոս, հոս դալկահար,
Պաշտել, գրկել միայն քընար,
Սիրող էակ ճանչել զ’անի,
Ըստ իմ քըմաց լարել աղի,
Եվ սրտակցիլ սիրողաբար:
Նե մոտեցավ հուշիկ, ըսավ,
— Քնարդ է ցուրտ սիրտ ու սերըդ ցավ:
Թոթվեց թևերն հոգիս մոլար,
Ճանչեց ըզնե գեղ ու կըրակ,
Սիրտն անապակ ինչպես վըտակ,
Անմե´ղ ինչպես սյուք դալկահար,
Հավատարի´մ` ինչպես քընար,
Հրաժեշտ տըվավ կյանքի մենակ:
Բույլ մը նայվածք, փունջ մը ժըպիտ,
Քուրայ մը խոսք դյութեց իմ սիրտ:
1871
ՄԱՐԻԱՄ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ 